Sinds juni 2021 ben ik van functie en van baan veranderd. Een grote verandering waaraan ik nog steeds moet wennen. Maar de grootste verandering is dat ik vanaf maart 2020 vrijwel volledig thuiswerk. Heel lang heb ik geloofd dat dit een tijdelijke situatie zou zijn. Langzaam maar zeker begin ik te beseffen dat ook na deze crisis thuiswerken het nieuwe normaal wordt. Wie had gedacht dat thuiswerken mijn dagelijkse werkpatroon zou worden? En hoe ervaren jullie dit? Is het graag of traag?
Wil ik thuiswerken?
In de goede oude tijd vóór de Coronacrisis was ik de enige in ons team die geen vaste thuiswerkdag had. Mij niet gezien! Ik was veel liever met mijn collega’s in plaats van alleen thuis. Mijn collega’s zijn altijd mijn grootste drijfveer geweest en mijn belangrijkste reden voor werkplezier. Nu achteraf realiseer ik me dat werkplezier al in de auto begon. In de file staan had zo zijn eigen charme. Lekker hard meezingen met mijn favoriete liedjes. Het delen en lachen met de meiden op kantoor hielpen mij om te relativeren en het soms zware gevoel een stuk lichter te maken.
Mag ik thuiswerken?
Op een gegeven moment overwoog ik om weer een hond te nemen. Nee, geen Corona hond! Ze kwam al een jaar daarvoor. Toen ik haar net kreeg mocht ik enkele weken thuiswerken van mijn baas. Ik vond het een luxe. Het voelde bijna als vakantie werken: met de deur open en met de nieuwe pup naast mij in de bench. Ik voelde me zelfs schuldig, alsof ik thuis niet volledig meedeed met het team en aan het spijbelen was. Vooral omdat ik wist dat niet iedereen in mijn organisatie een voorstander was van thuiswerken. Als wij niet op onze vaste plek achter het bureau zaten was je toch minder goed bereikbaar en wist men je minder goed te vinden. Toch bleef ik voortaan voor de hond op woensdag thuiswerken. Dinsdagavond had ik altijd zo’n gevoel van: Oh lekker, morgenochtend hoef ik niet zo vroeg op en naar het werk te rijden. Het voelde als een voorrecht dat ons gegeven werd door de werkgever.
Moet ik thuiswerken?
In maart 2020 was daar ineens het begin van de coronacrisis en van de ene op de andere dag werden we opgeroepen om zoveel mogelijk thuis te werken. De eettafel werd al snel een groot bureau. Er kwam een groter beeldscherm en de eetkamerstoel werd ingeruild voor de bureaustoel van kantoor. Bellen deden we ineens niet meer. Dat was zo gewóón! Je werd te pas en te onpas opgeroepen om te videobellen. Iedereen stuurde elkaar handleidingen voor Zoom en Teams en het was wonderlijk om elkaar ineens in vakjes te zien en te spreken. De één nog steeds strak in de make-up, de ander soms nog met de krullers in het haar en in badjas. We moesten er allemaal aan wennen dat iedereen op alle manieren via beeld bij je kon inbreken.
Blijf ik thuiswerken?
Inmiddels heb ik een werkplek gecreëerd in de oude slaapkamer van mijn dochter. De eetkamertafel is geen werkplek meer en mijn woonkamer is weer privéterrein geworden. Afgelopen juni ben ik met een nieuwe baan gestart op een andere plek in mijn organisatie. Geen warm ontvangst in een nieuw kantoor, geen uitleg over de ins en outs en over het koffieapparaat. Ik ben gewoon weer gestart in dezelfde bubbel aan mijn eigen bureau. Ondertussen werken we nu al ruim twintig maanden thuis. Het wennen gaat traag en de voordelen heb ik graag. Ga ik straks weer vaker naar kantoor als het weer kan? En jullie? Hoe staan jullie hierin? Hoe zeer ik mijn collega’s en de werkvloer ook mis, ik ben ook gewend geraakt aan de voordelen van thuiswerken. Iedereen zal voor zichzelf de overweging moeten maken of en wanneer je naar kantoor gaat, afhankelijk van je persoonlijke omstandigheden. Als er geen collega’s op kantoor zijn, waarom zou ik dan naar kantoor gaan? Dan werk ik toch liever alleen thuis, dan alleen op kantoor. Mijn hond is er in ieder geval wel blij mee ;-).
Blog door Fiona Knepper, deelnemer aan dé Loopbaanopleiding